maandag 1 april 2013

viva la vida 2

21 Maart 2013
 
geboorte van Geovanny alejandro, sobrinoooooooooooooooo :D
 
Voor diegene die het niet wisten, de zus van leandro was zwanger, maar nu dus niet meer :D hihihi
Op 21 maart is de kleine spruit eindelijk geboren :) Een zeer blijde gebeurtenis maar wat bij mij toch tepaar ging met met zeer veel ergernissen en zelfs boosheid. Geen worries niet naar iemand in het speciaal enkele naar het gezondheidssysteem. Maar bon misschien beter beginnen bij het begin van het verhaal :)
 
Ik had bij mijn aankomst al direct al de lessen doorgestuurd naar jessy (de mama). Aangezien ik weet dat geen enkele dokter of vroedvrouw hier ook maar iets interessant verteld aan de toekomstige ouders. Jessy is bevallen in de sotomayor.Jawel, het ziekenhuis waar ik (ondertussen al bijna 3 jaar geleden) stage gedaan heb. Ik hield dus al op voorhand mijn hart vast maar was toch gerust want ze zou op de privé afdeling bevallen, dus het moest toch beter verlopen, maar niets bleek minder waar.
 
Normaal zou het een normale bevalling zijn, maar zoals ik al had gedacht hebben ze op het einde toch nog iets uitgevonden om een keizersnede te doen. Daar kan het ziekenhuis namelijk lekker op doorrekenen. Op de privé afdeling zijn er amper vaginale geboortes. Maar bon om verder te gaan met het verhaal. Normaal zou de keizersnede om maandag doorgaan maar in de nacht van woensdag op donderdag kreeg de mama toch last dus werd er toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Dit was rond 5 uur 's ochtends. Na blijkbaar een hoop papierwerk werd ze pas tegen 9 uur geholpen en binnengereden in het operatie kwartier. Hier in ecuador mag er niemand mee binnen. Iets waar ik mij aan dooderger maar ja, niets aan te doen. Ik en leandro zijn dan tegen de middag naar het ziekenhuis gegaan in de veronderstelling dat de baby ondertussen toch al geboren zou zijn. Maar dit blijk niet het feit. Zoals gewoonlijk in de sotomayor een groot gebrek aan informatie. Er was nog steeds niets gebeurd maar de mama was wel helemaal alleen daarbinnen en er was geen mogelijkheid om te communiceren. Tegen 3 in de middag stond ik al op het punt om de bewaker te overmeesteren, in te breken en mij naast de mama te gaan zetten. Echt schandalig hoe ze de mensen daar behandelen. Leandro is zich dan maar gaan boos maken, waarop ze eindelijk aan de keizersnede begonnen.
 
Tegen 4 uur kwam er dan eindelijk iemand om de kleertjes vragen en wat uitleg geven over het kindje. (wat je met geld niet kan kopen want bij de armen komt niemand je iets vertellen). Hoe het met de mama ging daar hadden we het raden naar. Wij (ik, leandro, de papa en de kersverse grootouders) dus vol spanning aan het wachten op het moment dat ze het baby'tje naar buiten zouden rijden en naar de kinderkamer zouden rijden. Maar ons geduld werd nogal op te proef gesteld. Pas na bijna 2 uur kregen we het kindje eindelijk te zien en dan pas nadat leandro en de papa zich weer gaan waren reclameren. Maar slecht enkele momenten. De papa mocht het zelfs niet eens vasthouden. Het werd direct in de kinderkamer gereden. Naast al de andere arme stakkertjes aan het wachten op de eerste omhelzing van de ouders.
 
Mijn hart brak al direct bij het zien van al die huilende eenzame baby'tjes. En ik werd al snel boos bij het zien van een verpleegster die botsauto speelde met de babybedjes. Zeker 3 keer botste ze tegen van alles aan gewoon uit stommigheid. Een beetje voorzichtigheid is toch een basis. De baby was dus al eindelijk buiten, nu ontbrak juist nog de mama. Tot 9 uur hebben we nog staan wachten. Lees: mama al 12 uur alleen in het operatie kwartier; baby al ruim 5 uur geboren, zonder knuffel, enkele vriendelijke woorden of wat te eten, eenzaam in het bedje. Echt schandalig. De mama werd naar de kamer gereden maar ik ben bij de babykamer blijven staan, om er voor te zorgen dat ze het baby'tje eindelijk naar de kamer brachten. Mijn geduld werd nog een laatste keer op de proef gesteld toen de verantwoordelijke verpleegster eerst nog haar persoonlijke gsm opnam en ging telefoneren achter een kastje. De baby werd dan eindelijk naar de kamer gebracht. Maar ze gaf hem nog niet af hoor. Nee, eerst moesten mama en papa een ontvangstbewijs ondertekenen. Ja je leest het goed. Echt een klucht daar in dat ziekenhuis. Maar mama en kind waren toch eindelijk tezamen. Aangezien het tegen 10 uur al was zijn we maar naar huis gegaan.
 
De tio was zeer gelukkig en ook ik was blij dat mama, papa en baby eindelijk weer samen waren. Maar dit was nog niet het einde van mijn ergernissen. De volgende dag gingen we weer op bezoek. Ik werd direct begroet door een een ongeruste mama. Het eerste wat ze mij zei is dat het kindje niet wou drinken. Ik vroeg haar of er dan nog niemand was komen helpen. Maar natuurlijk doen ze dat daar niet, dat zou toch te veel werk zijn. Ik heb dan maar zelf de handen uit de mouwen gestoken en de borstvoeding opgang gestoken, de hele avond gebleven, uitleg gegeven en de baby nog twee keer aangelegd. Wat het personeel daar een ganse dag doet is mij dus een raadsel.
 
Hier in ecuador blijven de vrouwen maximum 2 dagen in het ziekenhuis, zelfs bij een keizersnede. Bij een vaginale bevalling blijven ze normaal zelfs maar 1 dag. Zaterdag was ik dus blij dat ze beiden naar huis mochten. maar wat bleek. Na de mama weg te jagen uit de kamer kwamen ze zeggen dat het kindje nog niet weg mocht omdat het geel zag en onder de lamp moest. In mijn mening was het zeker nog niet zo erg dat het perse moest gescheiden worden van de mama en zeker niet de manier waarop. Jessy heeft dus het ganse weekend op een oncomfortabel bankje, net na een keizersnede, in de gang van het ziekenhuis moeten doorbrengen. Om de paar uur gaan vragen of ze nog niet binnen mocht om het kindje te voeden. Voor mij voelde het aan of ze het kindje aan het gijzelen waren. Zondag dus weer naar het zienkhuis, ik wou mij er van verzekeren of de baby wel en brilletje aan had enzo. Iets wat zeker moet bij het lampen. Alles leek in orde. Ik kreeg het enkel weer moeilijk toen ik zag hoe de mama eindelijk binnen mocht om borstvoeding te geven, en ik haar zag sukkelen met haar nieuwe baby, de schort die ze moest aandoen en het brilletje van de baby en dit allemaal op een oncomfortabele plastieke tuinstoel. Efjes helpen is toch echt niet zoveel gevraagd.
 
Maandag hebben ze de baby dan eindelijk 'vrijgelaten'. 3 dagen oud en al meer tijd doorgebracht in zijn eentje dan bij zijn ouders. De sotomayor wil trouwens het baby friendly hospital initiative label halen van unicef. Iets waar zelfs ziekenhuizen in belgië veel werk in moeten steken. In de kamer hangt trouwen al een papier op waarin staat dat ze het al hebben. Als ze dat label halen eet ik mijn schoenen op. Ik heb de regels nog eens gaan opzoeken en er is echt geen eentje waarmee de sotomayor in orde mee is. Toen ik al dit aan martine vertelde waren we allebei klaar om te gaan protesteren voor het ziekenhuis. Zeker omdat zij dezelfde toestanden heeft meegemaakt met haar schoonzus. Ze zouden het ding moeten sluiten, echt een grote schande. Ik zou hier zelfs niet willen bevallen moesten ze mij er een paar miljoen voor betalen.
 
Vanavond gaan we nog eens op bezoek na een weekendje weg te zijn geweest. Ik ben eens benieuwd :)
 
nog enkele foto's:
 
cute, cute, cuteeeeeeee :D

de trotse tio (met zeer veel schrik om zijn sobrino te laten vallen :p)

de zotte doos van de familie :)
 
Dat was dus het ganse verhaal :) vanavond gaan we het door mij zelf gehaakte mobieltje afgeven :)
 
 
besos allemaal, morgen hoop ik het laatste stuk van afgelopen maand te kunnen schrijven.
 
xxxx 


1 opmerking: